Toen een man eiste dat ik mijn plaats verliet omdat mijn kleindochter maar bleef huilen, verzamelde ik mijn spullen met tranen in mijn ogen. Tot mijn verrassing bood een jongeman mij zijn stoel in de business class aan. Wat er daarna gebeurde, deed het gezicht van die man vol afschuw veranderen.
Ik ben 65 jaar oud en het afgelopen jaar was voor mij een aaneenschakeling van verdriet, slapeloze nachten en eindeloze zorgen. Mijn dochter overleed kort na de geboorte van haar baby. Ze heeft dapper gestreden tijdens de bevalling, maar haar lichaam hield het niet vol.
In een kwestie van enkele uren veranderde ik van de rol van moeder van een gezonde, volwassen vrouw naar de alleenverantwoordelijke voor haar pasgeboren kind.
Wat de pijn nog ondraaglijker maakte, was wat er direct daarna gebeurde. De man van mijn dochter, de vader van de baby, kon de situatie niet aan. Ik heb hem maar één keer zijn dochter in het ziekenhuis zien vasthouden. Hij staarde naar haar kleine gezicht, fluisterde iets wat ik niet kon verstaan, en legde haar vervolgens met een onmetelijke tederheid in haar wiegje. Zijn handen beefden.
De volgende ochtend was hij verdwenen.
Hij nam de baby niet mee naar huis en hielp niet bij de organisatie van de uitvaart. Hij liet gewoon een opmerking achter op de stoel in de ziekenhuiskamer van mijn dochter, waarin hij schreef dat hij niet voor zo’n leven was gemaakt en dat ik wel wist wat te doen.
Dat was de laatste keer dat ik hem zag.
Met mijn kleindochter in mijn armen werd ze ineens mijn verantwoordelijkheid. Ze werd mijn kind, en ik was nu de enige ouder die ze had.
De eerste keer dat ik haar naam na de begrafenis van mijn dochter uitsprak, barstte ik in huilen uit. Mijn dochter had de naam in de zevende maand van haar zwangerschap gekozen, omdat ze het een eenvoudige, lieve en sterke naam vond, precies zoals ze hoopte dat haar dochter zou worden.
Vandaag de dag, telkens wanneer ik “Lily” fluister terwijl ik haar om drie uur ‘s nachts in slaap wieg, heb ik het gevoel dat ik een klein stukje van de stem van mijn dochter weer tot leven breng.
Het opvoeden van Lily is verre van gemakkelijk. Een baby kost meer geld dan ik me herinnerde sinds mijn eigen dochter nog klein was. Elk centje verdwijnt voordat ik er goed en wel bij stil kan staan.
Ik rek mijn pensioen zo ver mogelijk uit en vul het aan met kleine klusjes wanneer ik kan, zoals oppassen op de kinderen in de buurt of helpen bij de voedselbank van de lokale kerk in ruil voor wat voedsel. Maar meestal heb ik het gevoel dat ik alleen maar overleef.
- Sommige nachten, nadat ik eindelijk Lily in haar wiegje in slaap heb gekregen, zit ik alleen aan de keukentafel te kijken naar de rekeningen voor me, vragend hoe ik nog een maand kan doorkomen.
En dan beweegt Lily in haar wieg, maakt die schattige, typische geluidjes die baby’s maken en opent haar grote nieuwsgierige ogen. In die momenten herinnert mijn hart me precies waarom ik doorga.
Ze heeft haar moeder verloren voordat ze die ooit leerde kennen. Haar vader heeft haar verlaten voordat ze een week oud was. Ze verdient tenminste één iemand in deze wereld die haar nooit zal in de steek laten.
Toen mijn beste vriendin, Carol, me van de andere kant van het land belde met de vraag of ik haar een week kon komen bezoeken, aarzelde ik in het begin.
Conclusie: Ons leven kan onvoorspelbaar en uitdagend zijn, gevuld met verlies en onvervulde wensen. Maar het is door onze liefde en verantwoordelijkheden dat we de kracht vinden om verder te gaan, zelfs in de donkerste tijden. Lily is een levend bewijs van hoop, en haar toekomst is het waard om voor te vechten.