Men zegt dat katten in staat zijn om dingen te aanvoelen die voor mensen verborgen blijven. Of het nu gaat om pijn, angst of de dreiging van onheil, deze dieren lijken intuitief te zijn. Op de verpleegafdeling waren de verpleegsters inmiddels gewend aan de dagelijkse bezoeker: een schattige, grijs-witte kat met amberkleurige ogen die elke dag naar haar eigenaar kwam.
De oudere man lag hier al meer dan een maand. Helaas leek het alsof zijn familie hem was vergeten; niemand nam de moeite om hem te schrijven. Slechts zijn trouwe kat, zijn enige bron van troost, waakte geduldig aan zijn zij, als een beschermer van zijn ziel.
Met zijn lichaam gekruld op het bed, ging de kat liggen waar de pijn het hevigst was – op zijn buik, waar de man al leed aan oude verwondingen en chronische ontstekingen. Het leek erop dat zij die pijn beter aanvoelde dan enig medisch apparaat ooit zou kunnen.
De dokters gaven haar enige tijd te eten en gaven haar speels de bijnaam “Verpleegster Murka”. Zelfs de meest chagrijnige patiënten konden niet anders dan glimlachen als zij zag hoe de kat zich spinnend naast haar eigenaar nestelde en zijn arm met haar staart omhulde.
Maar op een dag veranderde alles. De man stond op het punt om een ingrijpende operatie te ondergaan. Hij was zich bewust van de ernst van de situatie. Nog voordat hij naar de operatiekamer werd gebracht, vroeg hij om één laatste verzoek: “Mag ik afscheid nemen van mijn kat?”
Dit verzoek werd ingewilligd. Murka sprong, zoals gewoonlijk, op het bed en drukt zich tegen zijn buik aan, maar plotseling verstijfde ze. Haar vacht omhoogstaand, kromde zij haar rug, fauwt, en krabde in paniek aan de handen van haar eigenaar, alsof ze hem van iets onzichtbaars probeerde te beschermen.
De artsen waren perplex – de kat had zich nog nooit op deze manier gedragen. Maar een van de verpleegsters, Marina, merkte iets op: de arm waar de kat naar keek, begon intens blauw te worden. “Dokter! Snel!” riep zij.
Al binnen enkele seconden stonden de anesthesist en de chirurg aan het bed. Na onderzoek bleek dat de man plotseling een bloedstolsel had ontwikkeld dat zich op elk moment kon verplaatsen. Als de operatie was doorgegaan, zou hij de narcose niet hebben overleefd.
Dankzij de kat werd de operatie uitgesteld en het stolsel werd onmiddellijk verwijderd. Pas daarna vond de geplande operatie plaats.
Enkele dagen later, nu bij bewustzijn, streelde hij zijn redster die aan het voeteneinde van het bed zat. “Jij wist het, hè?” fluisterde hij tegen haar. “Jij voelde dat ik pijn had…”
Sindsdien wordt ze in het ziekenhuis alleen nog als de “kat die de dood aanvoelt” aangeduid. Maar voor de man was zij gewoon een vriendin die op een dag zijn leven redde – stil, zonder woorden, op haar eigen bijzondere manier.