De naam van mijn vader is Narayan Ji. Hij is 65 jaar oud en woont in Jaipur, Rajasthan. Hij is een man met een grote wilskracht die veel tegenslagen heeft doorstaan, maar toch een hoopvolle geest behoudt. Onze moeder overleed toen mijn jongere broer en ik jong waren, en hij heeft ons alleen opgevoed met alle liefde en opoffering. Jarenlang weigerde hij te hertrouwen en zei dat wij tweeën genoeg voor hem waren.
Maar nadat wij trouwden en kinderen kregen, begon mijn vader minder te praten en meer tijd alleen door te brengen. Hij zat urenlang bij het raam naar de straten van de Pink City te staren. Als wij thuis kwamen, lachte hij luid en praatte hij veel; maar wanneer wij weggingen, viel de stilte in huis.
Ik wilde niet dat mijn vader voor altijd alleen zou blijven, dus na veel overleg besloten mijn jongere broer en ik iemand voor hem te zoeken die zijn metgezel kon zijn en voor hem kon zorgen op zijn oude dag. Eerst was mijn vader er sterk op tegen en zei hij dat hij te oud was en niet hoefde te hertrouwen. We legden hem geduldig uit: “Niet alleen voor jou, maar ook voor ons. Als er iemand bij je is, voelen wij ons geruster.”
Volgens de Hindoe-gebruiken was de trouwdag erg mooi: onder de mandap droeg mijn vader een nieuwe sherwani waar hij erg jeugdig uitzag; de bruid, Rekha, droeg een prachtige crème-witte sari. Beiden liepen ze rond het heilige vuur; mijn vader knoopte bedreven de mangalsutra en deed de sindoor aan. Alle familieleden zegenden hen; iedereen was verbaasd om hem zo stralend als in zijn jeugd te zien.
Het feest eindigde en mijn vader begeleidde de bruid zo snel naar de huwelijksnacht dat we moesten huilen van het lachen. Ik grapte tegen mijn jongere broer: “Kijk naar pap, hij is nu zenuwachtiger dan op zijn eigen trouwdag.” Mijn jongere broer gaf me een speelse klap op mijn schouder: “Hij is bijna 70, maar heeft nog steeds zoveel energie!”
Net toen we dachten dat alles goed was, hoorden we ongeveer een uur later Rekha huilen vanuit de slaapkamer. De hele familie was geschokt en verrast…
“Pap! Wat is er gebeurd?”
Niemand antwoordde, alleen maar snikken. Ik deed de deur open en ging naar binnen.
Het tafereel dat zich voor mij afspeelde, deed me stilstaan: Rekha lag ineengedoken in een hoek van de kamer, haar ogen rood, haar armen strak om haar knieën geslagen en haar ademhaling was hijgend. Mijn vader zat op het bed, zijn kleren zaten in de war, zijn gezicht stond getekend door verwarring en angst. De sfeer was benauwend.
Ik vroeg: “Wat is er gebeurd?”
Rekha’s stem trilde: “Ik… ik kan dit niet… ik ben er niet aan gewend…”
Mijn vader mompelde, zijn gezicht rood aangelopen: “Pap… ik bedoelde geen kwaad. Ik wilde haar alleen… omhelzen. Ze begon hard te huilen en ik was in de war en wist niet wat ik moest doen.”
De volgende ochtend, nadat de rust was wedergekeerd, ging ik praten met mijn vader en tante Rekha. Ik zei zachtjes: “Bij elkaar wennen kost tijd. Niemand mag gedwongen worden tot iets waar hij of zij niet klaar voor is. Vanaf nu nemen jullie, jij en tante, de tijd: begin met gesprekken, ochtendwandelingen in Central Park, samen koken, televisie kijken. Als het goed voelt, houd dan elkaars hand, leun tegen elkaar aan. Wat intimiteit betreft, laat dat vanzelf gaan wanneer jullie er allebei klaar voor zijn. Als het nodig is, vraag ik hulp aan mijn oudere ooms of een relatietherapeut.”
Mijn vader zuchtte, maar zijn ogen vulden zich met tranen. “Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Ik… ik was vergeten hoe het voelt om iemand aan je zijde te hebben.”
Rekha knikte zachtjes. “Ik ben ook zenuwachtig. Ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen. Geef me alsjeblieft… wat meer tijd.”
Ze spraken af tijdelijk in aparte kamers te slapen, om een zachte grens te houden en elkaars comfort voorop te stellen. In de middag zag ik pap en Rekha samen op het balkon zitten, thee maken, pratend over de tuin en de kinderen van de kleuterschool. Er waren geen tranen meer, alleen stille vragen en verlegen glimlachjes.
Het huwelijk van een 65-jarige man en een 45-jarige vrouw meet zich niet af aan hun huwelijksnacht, maar aan het geduld van elke dag: respect, luisteren en opnieuw leren samen te lopen. En wij – de kinderen – begrepen dat pap helpen niet betekent hem haastig te laten trouwen, maar kleine stapjes om hem heen te zetten, zodat hij uit zijn eenzaamheid kan komen met geborgenheid en warmte.