“Waar is mijn auto?” vroeg Maryana terwijl ze besluiteloos bij de garage stond, starend naar de lege plek waar haar blauwe Granta gewoonlijk geparkeerd stond.
Vyacheslav, die druk bezig was met reparaties aan de werkbank, keek niet eens op. “Word niet zo boos,” zei hij nonchalant. “Ik heb ‘m maar voor een dag aan Lyudka uitgeleend.”
“Hoe bedoel je uitgeleend?!” Haar stem rees luid boven het geluid uit. “Zonder mijn toestemming?”
“Wat dan nog? Het is toch jouw vriendin. Haar auto zit in de garage en ze moet morgen naar de dokter. Ik heb haar gewoon geholpen.”
Maryana voelde haar gezicht warm worden. Ze waren acht jaar geleden getrouwd, zij was toen veertig en hij bijna vijftig. Ze dacht dat mensen op die leeftijd wel begrepen waar persoonlijke grenzen liggen.
“Slava, dat is mijn auto!” stapte ze de garage in en zette zich pal voor hem. “Ik heb hem gekocht, ik betaal voor hem en ik rijd ermee!”
Pas toen keek hij haar aan. “En wat dan?” antwoordde hij koeltjes. “Ben je nu gierig geworden? De auto is eigendom van ons beiden.”
“Eigendomsrecht samen?!” Haar stem stokte bijna van verontwaardiging. “Morgen moet ik naar mijn werk! Hoe moet ik daar komen?”
“Met de bus. Eén dag kan je het vast wel volhouden.”
“Met de bus?!” Ze was sprakeloos. “Dat is anderhalf uur heen! Ben je wel helemaal goed bij je hoofd?”
Hij haalde zijn schouders op en stortte zich weer op zijn gereedschap.
“Lyudka brengt de auto vanavond terug. Maak je geen zorgen.”
Maryana draaide zich geërgerd om en liep weg. Haar handen beefden. Ze belde meteen haar vriendin.
“Hallo, Lyuda? Met Maryana. Luister, ik heb morgen echt mijn auto nodig. Kan je niet met een taxi gaan?”
“Hey Maryash,” klonk het schuldige stemmetje van Lyudmila. “Ik heb al plannen gemaakt. Niet alleen voor de dokter, maar ook nog naar mijn grootmoeder op het platteland, ze moet hout kloven.”
Maryana proestte haar woorden er doorheen. “Lyuda, dat is mijn auto. Ik heb je nooit toestemming gegeven hem te gebruiken.”
“Maar Slava zei dat het mocht. Hij dacht dat jij er geen bezwaar tegen zou hebben.”
“Ik heb er zeer zeker bezwaar tegen! Breng hem meteen terug!”
Er viel een stilte aan de andere kant.
“Wat ben jij toch gierig… We zijn toch vriendinnen? Een dagje kan je toch wel missen.”
“Gierig?” Haar stem trilde van woede. “Vorige maand leende ik je tienduizend toen je salaris werd vertraagd. Hele winter lang heb ik aardappels voor je gehaald van de markt. En nu noem jij mij gierig?”
“O nee, haal de oude koeien niet uit de sloot,” beet haar vriendin terug. “Ik heb je het geld allang teruggegeven!”
“Niet alles. Drie duizend wacht je nog steeds met terugbetalen.”
“Dat staat er niet uit. Dat was voor het verzorgen van jouw kat toen jij met appendicitis in bed lag.”
Maryana sloot haar ogen stevig. Ze herinnerde zich het gesprek anders: Lyuda had alleen gevraagd om wat uitstel, en over de kat had ze niets gezegd.
“Lyuda, breng mijn auto terug. Anders schrijf ik een klacht.”
“Doe maar wat je wilt,” zei ze en hing op.
Thuis stortte Maryana op de bank neer. Vijf minuten later kwam Vyacheslav binnen.
“Waarom val je Lyuda aan?” begon hij zonder enig voorwoord. “Ze belt huilend. Wat is er aan de hand?”
“Sinds wanneer?” vroeg ze verbaasd.
“Zojuist nog. Ze zegt dat je haar een gierigaard hebt genoemd en over geld begon. Dat is toch niet netjes.”
“Ik moet mij schamen?” stond ze op. “Slava, het is mijn auto! Ik bepaal wie ermee mag rijden!”
“Je beslist… Maar we zijn een familie. Alles delen we samen.”
“Waarom heb je het mij dan niet gevraagd?”
Hij dacht even na en zakte neer in zijn stoel terwijl hij de afstandsbediening klikte.
“Omdat ik wist dat je nee zou zeggen. Vroeger was je veel milder.”
Dat raakte haar. Ze dacht terug aan hoe ze acht jaar geleden was: lief, meegaand, bereid om alles te accepteren om niet alleen te zijn. Maar de auto had zij zelf gekocht – ze had het zomerhuis verkocht dat ze van haar vader had geërfd om haar droom, de Granta, te kunnen veroorloven.
“Slava, stel dat Lyuda zou vragen om jouw brommer?” vroeg ze.
“Een brommer is iets anders. Dat is iets voor mannen.”
“Maar een auto is toch voor iedereen geschikt?”
“Een auto is voor het gezin. Een brommer is voor mannen.”
Maryana besefte dat het zinloos was om verder te discussiëren. Ze ging naar de keuken om het avondeten klaar te maken.
- Vyacheslav nam in acht jaar bijna alle beslissingen over vakanties, meubels en gasten over.
- In het begin leek het een vorm van zorg, maar nu voelde zij zich geen partner meer, maar slechts een onderdeel van zijn leven.
- Hij gedroeg zich alsof haar auto ook van hem was om vrij te gebruiken.
“Het eten is klaar,” riep ze.
“Ik heb geen zin, mijn eetlust is weg,” bromde hij vanuit de woonkamer.
De volgende ochtend stond Maryana om vijf uur op om de eerste bus te halen. Twee uur reizen met overstappen. Haar baas keek nors toen ze een halfuur te laat kwam.
“Problemen met vervoer?” vroeg hij.
“Ja… de auto is in de garage,” loog ze.
Die hele dag piekerde ze over wanneer haar leven in deze chaos was veranderd.
Die avond beleefde ze opnieuw twee uur terugreistijd. Bij haar huis aangekomen, wachtte een verrassing op haar.
Ze zag haar auto op zijn plek staan, maar op dat moment werd haar duidelijk dat haar huwelijk, waarin haar rechten niet werden gerespecteerd, al lang kapot was. Het was tijd om een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Belangrijk inzicht: Vertrouwen en wederzijds respect zijn essentieel in een partnerschap, vooral wanneer het gaat om persoonlijke eigendommen. Zonder wederzijdse communicatie kunnen zelfs kleine conflicten een relatie onder druk zetten.
Deze ervaring toont aan hoe belangrijk het is om grenzen te respecteren en open te communiceren om samen een harmonieuze partnerschap op te bouwen.